Daar stond hij weer.
Jos.
Een bekende verschijning voor wie regelmatig op de terril van Zolder komt trainen. Een man die niet zomaar voorbijloopt, maar opvalt — niet door uiterlijk vertoon, maar door zijn vastberadenheid. Ik had hem de voorbije jaren al een paar keer opgemerkt, altijd in beweging, altijd gefocust. En nu opnieuw.
Zijn tred was stevig, zijn blik geconcentreerd. Geen gewone jogger, maar een man met een missie. Terwijl anderen nog wakker moesten worden, was Jos al bezig aan zijn vierde beklimming van de dag op weg naar vijftien keer op en af.
"De terril is mijn favoriete plek om te trainen," vertelde hij me terwijl hij even zijn ademhaling tot rust bracht. "Perfect om me klaar te stomen voor wat komt."
En er komt heel wat aan.
De marathon van Zürich op 4 juli staat als eerste op zijn lijst. Daarna volgen de bergen van Oostenrijk, de ruige paden van het Franse gebergte, en uiteindelijk: de Sahara.
"Zes dagen, vijf etappes, 250 kilometer. Eén rustdag. De TZTM-marathon in Marokko. Misschien wel de zwaarste van allemaal."
Hij zei het zonder opschepperij, eerder met een soort nederige bewondering voor de uitdaging die hem wachtte.
Vandaag zou hij vijftien keer de steenberg op- en aflopen. Morgen misschien meer. Jos is een man van opbouw, van ritme. Van lange adem.
Ik vroeg hem waarom hij al in korte sportoutfit liep, terwijl de ochtend nog fris was. Zijn antwoord deed me glimlachen.
"Mah meine jung," zei hij met een brede grijns, "ik ben lid van de ijsberenclub in Deurne. Koud? Nee zulle, ik smeer me in met een speciale zalf. Alleen als ik stilsta voel ik het."
En hij liep verder.
Met dezelfde vastberadenheid, hetzelfde vuur in de benen.
Als je de komende dagen een gestroomlijnde figuur de steenberg op en af ziet gaan, met een glimlach die tegen de zwaartekracht in vecht, dan is dat wellicht Jos.
Een man die niet alleen traint voor marathons, maar er één belichaamt.
Chapeau Jos. Tot op de top.
Hieronder waren nog andere lopers aanwezig
