zaterdag 13 november 2021

"" kwb Zolder Centrum 1945 - 2020"" => mijnwerkers brancardiers

De oudste dienst in de kwb: Mijnwerkers Brancardiers. De werking van waaruit de Mijnwerkers Brancardiers zou ontstaan, is vooral in het Genkse in de dertiger jaren tot leven gekomen. Het was priester Servaas Deneys die zijn oog liet vallen op een arbeidersgroep, de mijnwerkers, die ondanks het hard en gevaarlijk werk dat ze verichtten, niet zo hoog in aanzien stonden in de samenleving van toen. De kompels werden eerder als ruw en onverzorgd aanzien.

Servaas Deneys zag dit anders. Door dicht bij die mannen en hun gezinnen te leven voelde hij bij hen openheid, solidariteit en bereidheid tot inzet. Bovendien zag hij dat die verdienstelijke arbeiders, die maar als een nummer werden beschouwd, snakten naar erkentelijkheid. In die zogezegd ruwe mannen voelde hij een hart van goud dat open zou staan voor zwakkeren. Zorg voor zieken was voor de priester een prioriteit en die mannen zouden hierin wonderen kunnen verrichten. Behalve voor ziekenbezoek, wilde Deneys de mijnwerkers vooral inschakelen in de door hem goed gekende lentebedevaart naar Lourdes. Het lukte hem. In 1931 boden de mijnwerkers voor het eerst hun diensten aan om de zieken een aangename bedevaart naar Lourdes te bezorgen, iets waar ze ieder jaar naar uitkeken.

De Tweede Wereldoorlog zette hun werking echter op non-actief. Na de oorlog streefde monseigneur Pieter-Jan Broekx ernaar om de mijnwerkerswerking als dienst te integreren in de kwb. In 1948 was het zover: de statuten van de Mijnwerkers Brancardiers als nieuwe kwb-dienst werden goedgekeurd en pater Polycarpus werd verbondsproost. Hij streefde naar een eigen Limburgse bedevaart. Waarin hij slaagde, want in 1952 ging de vzw Limburgse Diocesane Bedevaarten (LDB) van start, met de daaraan verbonden Lourdesbedevaart.

Ondertussen, in december1948, organiseerde pater Polycarpus een studiekring. Enkele mijnwerkers, lid van het bestuur van kwb Zolder-Centrum, die deze samenkomst bijwoonden, besloten ook in Zolder-Centrum met Mijnwerkers Brancardiers als dienst van kwb, van start te gaan. In november 1949 vond de stichtingsvergade-ring plaats met Theofiel Houben als verantwoordelijke en pastoor Wieërs als proost. Er kon meteen al gestart worden met twaalf wijkverantwoordelijken. In december 1950 konden ze al terugblikken op een sterke ledengroei van dertig naar honderddrieëntachtig leden en hadden er al veertien mensen deelgenomen aan een Lourdesreis.

Ook het ziekenbezoek kende een zekere regelmaat. Einde vijftiger jaren telden ze 216 leden en was de groep wijkverantwoordelijken gestegen tot 24. De werking bestond vooral uit ziekenbezoek, Lourdes-tombolaverkoop, stimuleren en inschrijven voor Lourdesbedevaarten, op 4 december een dankmis en een drink achteraf. Er moest ook aan huisbezoek gedaan worden voor lidgeld want voor de Brancardiers was er een apart, beperkt lidgeld verschuldigd aan het verbond. In de zestiger jaren werden mijnwerkerskostuums aangekocht, mede omdat er in de parochie op de brancardiers beroep gedaan werd voor de processies. Jaarlijks werd er ook een H. Mis opgedragen voor de overleden leden. Daarnaast was er een jaarlijkse kalenderverkoop waarvan een deel van de opbrengst ging naar tussenkomsten voor de zieken die naar Lourdes gingen.

 Zo kabbelde de werking verder tot midden de zeventiger jaren. Maar in de parochie ontstond er een ziekenwerking in de schoot van de CM. Het ziekenbezoek ging naar deze beweging en de brancardiers verleenden hun medewerking aan ziekenzorg bij hun activiteiten. Vanaf 1976 werd een eigen Lourdestombola georganiseerd met als prijzen tussenkomsten voor Lourdesreizen. Er werd een Lourdesavond georganiseerd met de trekking van die tombola. Er waren tien deelnemers voor de Lourdesbedevaart. Maar omdat de vier treinen voor de Limburgse Diocesane Bedevaarten in juli volledig volzet waren moest er geschoven worden naar de nationale bedevaart in augustus.

In 1977 werd er, naast de gewone werking, voluit de kaart van Lourdes getrokken. Op de Lourdesavond met de film over Bernadette telden we driehonderdvijftig deelnemers. Voor de LDB waren er in Zolder Centrum zestig inschrijvingen waarvan tien zieken en acht mijnwerkers brancardiers die voor hun inzet een kleine tussenkomst kregen in de deelnamekosten. De intentie die de groep meekreeg luidde: ‘bid voor een nieuwe kerk’, want de kerk van Zolder was gesloten ten gevolge van mijnverzakking. Tot de negentiger jaren bleef het Lourdesgebeuren ieder jaar een belangrijke plaats bekleden in de werking al slonk het aantal deelnemers voor de LDB met de helft, niet alleen in Zolder maar ook in gans Limburg. Daarnaast werd ook gekozen voor vliegtuig- en busbedevaarten van kwb. Heden is de LDB beperkt tot één trein en ligt door de herstructurering in de kwb de organisatie vooral bij het bisdom.

Door de sluiting van de mijnen kwamen er geen mijnwerkers meer bij en werd er nog enkel gesproken van oud-mijnwerkers omdat deze groep zienderogen slonk. Vanaf de negentiger jaren kregen de vrouwen en kinderen van mijnwerkers ook de kans om lid te worden om zo de werking wat nieuw leven in te blazen, wat voor een deel lukte. Vandaag kunnen we de eerder gebruikte uitdrukking herhalen: ‘zo kabbelt de werking rustig verder’. De verantwoordelijken in de loop der jaren waren achtereenvolgens Theofiel Houben tot 1961. Frans Schoofs tot 1982. Vervolgens Johan Vandecruys en dan tot op heden Henri Leduc. Zij zorgden tevens voor een vertegenwoordiging in de gewestelijke en verbondelijke structuur.
Er zijn nog een aantal exemplaren van dit boek "" kwb Zolder Centrum 1945 - 2020 ""  te koop voor 10 euro/stuk. 5 euro van dat bedrag gaat naar wereldsolidariteit.
 
Men kan dit boek bestellen via een mail aan: kwbzolder@gmail.com of roger.schillebeeks@telenet.be .
Albert Aerts zorgt dan voor de verdere afhandeling. Kwbzolder@gmail.com komt je automatisch bij Albert Aerts terecht.