Je stapt het bos binnen aan de Muitenberg — waar de oude trage weg zich zachtjes vlecht met de Schansstraat (TRAMPAD) en meteen verandert alles. De lucht lijkt anders, de stilte spreekt. Je voelt het: hier klopt iets van vroeger.
Na enkele tientallen meters opent zich een plek, doordrenkt van geschiedenis. Je sluit je ogen even, en je bent daar. Niet in 2025 maar in een tijd zonder jaartallen — een tijd van eenvoud, verbondenheid, en houtgeur.
En alsof de plek opnieuw tot leven komt, staat er sinds kort weer een hut. Geen gewone hut, maar een meesterwerk. Met zorg gebouwd, liefdevol afgewerkt, tot in het kleinste detail. Wat meteen opvalt, is de bijzondere ebogeng-afrastering: takken die zich buigen als een groet, en in een ritmisch spel leiden naar de ingang van het bouwwerk. Een toegangspoort naar verbeelding. Wie daar wandelt, wandelt niet zomaar. Je wandelt door verhalen, door tijd, door ziel.
