Sigarenbandjes sparen – een passie van toen
Er was een tijd dat kinderen én volwassenen zich uren konden verliezen in het verzamelen van sigarenbandjes. Niet zomaar om wat bij elkaar te hebben, nee, het was een echte hobby, een schattenjacht die begon zodra je een bandje kreeg toegestopt. Je stak het voorzichtig weg, hopend dat het eentje was die je nog niet had.
Als je zo'n verzamelaar was, dan wist je het: je moest op zoek. Naar cafés waar veel mannen sigaren rookten. Naar familiefeestjes waar nonkels na het eten een dikke sigaar opstaken. En dan goed opletten, want zodra het bandje loskwam, vroeg je: “Mag ik die hebben?” Vaak met een blinkend oog en wat ongeduld.
En thuis? Daar begon het echte werk. Je ging recht naar je album – meestal zo'n stevig boek met plastic insteekhoesjes – en je bekeek of er Cubaanse tussen zaten. Ah, die waren het meest gegeerd! Prachtige goudkleurige randjes, ingewikkelde logo’s, soms zelfs een portretje erop gedrukt. Het voelde bijna alsof je een postzegel van een exotisch land in handen had.
Je schreef soms met zorg op een papiertje: "gekregen van nonkel Jos, café ‘De Kroon’, sigaar uit Spanje". En dat papiertje schoof je dan netjes onder het bandje. Het werd een levend archief, iets om te tonen aan vrienden en familie. En jawel, je trok ermee naar tentoonstellingen, rechtop en trots als een pauw.
Anno 2025
Vandaag zijn sigarenbandjes een stille getuige van een voorbije tijd. De meeste verzamelaars zijn op leeftijd, de albums liggen vaak stof te vergaren op zolder. Tentoonstellingen zijn zeldzaam geworden. En kinderen van nu? Die weten vaak niet meer wat een sigarenbandje is. Maar in het hart van wie ooit verzamelde, leeft die passie nog altijd – met de geur van tabak, het knisperen van papier, en de herinnering aan een tijd waarin zelfs het kleinste bandje een verhaal vertelde.
