Schietkraam op de kermis
Anno 1976 – Zomer op de Lindeman
Kermisweek! Dat was hét moment waar we als jongeren weken naar uitkeken. De hele wijk rook naar frieten, gebrande suiker en vettige hamburgers. De lichtjes knipperden, de draaimolen draaide zijn riedeltje, en de schietkraam stond pal naast de rups.
Daar stonden we dan, in ons beste jeansvestje, een kam in de achterzak, en haar netjes naar achteren gekamd met Brylcreem. Zij stond iets verder met haar vriendinnen, giechelend. Ik had nog exact één stuk van vijf frank – mijn laatste. En ik wist waar die heen moest: het schietkraam.
Het geweer was zwaar, koud aan de handen. De kraamhouder, met zijn pet scheef op zijn kop en een sigaret die in zijn mondhoek kleefde, keek nauwelijks op.
“Drie kogels jongen, mik goed.”
Voor mij draaiden de metalen eendjes traag rond op de rail, sommige hadden al geen verf meer op van al die jaren. Mijn hart bonsde harder dan de muziek uit de lunaparktent.
Bam – mis.
Tweede schot – net ernaast.
Derde schot – raak!
Een eendje kantelde achterover en bleef hangen. De man keek op, mompelde iets onverstaanbaars en trok een klein pluchen beertje van de touwen boven zijn hoofd.
“Voor de juffrouw,” zei hij met een knipoog.
Ik wandelde met rechte rug naar haar toe, overhandigde haar het beertje zonder iets te zeggen. Zij glimlachte, bloosde een beetje en zei: “Merci.”
En dat was het.
Maar voor mij? Onvergetelijk.
Later die avond zat ik met vuile handen op de stoep met een zak frieten in de hand – maar mijn hart zat tot in de wolken.
