Vroeger (jaren 70-80-90):
Een foto maken was vroeger een bijzonder moment, bijna een kleine ceremonie.
De camera kwam tevoorschijn uit een stoffen of leren hoesje, nog wat ruikend naar oud fotomateriaal. Voorzichtig stopte je er een rolletje in — meestal goed voor 24 of 36 foto's. Elk klikje was kostbaar. Er was geen ruimte voor eindeloos proberen of even een ‘selfie’.
Op verjaardagen, bruiloften of vakanties stonden we netjes opgesteld.
"Even lachen... blijven staan... en lachen!" hoorde je steevast. Er was geen schermpje om te zien hoe je eruitzag. Je moest hopen dat niemand met zijn ogen dicht stond of net een rare snoet trok. Soms stond er een vinger voor de lens — tja, dat zag je dan pas weken later...
Na de vakantie of het grote feest bracht je het rolletje naar de fotowinkel in het dorp of de stad. Dan begon het wachten... dagen, soms weken. Zeker als het ging om communiefoto’s of huwelijksreportages, was het nagelbijten: was alles gelukt? Was de belichting goed? Hadden de mensen niet allemaal knalrode ogen op de foto?
Als je uiteindelijk het envelopje met afgedrukte foto's in je handen kreeg, was het een moment vol spanning.
De geur van vers ontwikkeld fotopapier kwam je tegemoet als je het opensloeg. Dan bladerde je door de foto's: gelukt of niet gelukt? Soms zat er een pareltje bij, soms een hele reeks bewogen beelden.
Je leerde gaandeweg hoe je een fototoestel moest hanteren: het filmrolletje juist plaatsen, de ISO-waarde instellen zodat de belichting klopte, de scherpstelling inschatten. In het begin was het spannend, maar na verloop van tijd werd het bijna kinderspel — en toch bleef elke klik bijzonder.
Nu ANNO 2025
Vandaag de dag maak je honderden foto's per dag met je smartphone, zonder er echt bij stil te staan.
Mislukte foto? Geen probleem, gewoon nog eens klikken.
Wil je je foto delen? Dat doe je binnen vijf seconden op sociale media, vaak zelfs nog voordat je goed en wel gekeken hebt of het echt een mooie opname is.
De magie van wachten, de spanning van hopen dat alles gelukt was — die is stilletjes verdwenen.
Wat gebleven is, is het verlangen naar die éne foto die écht iets vangt: een gevoel, een glimlach, een moment.
