.JPG)
In herinnering – Berkenbos, 1943 tot 1983
Een terugblik anno 2025
Sommige mensen verdwijnen nooit echt uit het dorp. Ze leven voort in de verhalen, in de geuren en geluiden van een tijd die nooit helemaal voorbijgaat. Zo is het ook met Broeder Ignatius – of Jozef Claessen, zoals hij bij zijn geboorte in Beerse heette – een eenvoudige, warme ziel die veertig jaar lang deel uitmaakte van het dagelijkse leven in Berkenbos.
In een tijd waarin het dorp nog klopte als één groot hart, was de koster van Berkenbos een vaste waarde. Altijd met een glimlach, altijd in de weer. Hij woonde in het klooster bij het Heilig Hartcollege, waar hij niet enkel zijn roeping beleefde, maar ook zijn dagen vulde met dienstbaarheid. Overdag kok in de keuken van het college en het klooster, 's avonds of in het weekend een helpende hand waar nodig – en in de zomers: kampkok op bivak met Chiro of KAJ. Je zag hem overal waar mensen samenkwamen. Met de schort om, de patattenmes in de hand, en zijn schaterlach als achtergrondmuziek bij het vuur.
Maar misschien herinneren de mensen van Berkenbos hem nog het meest van zijn zondags caféke.
Aan de Valentinuskerk, vlak naast de parochiezaal, opende hij elke zondagvoormiddag zijn kleine maar o zo gezellige herberg. Een plek waar bier en vriendschap vloeiden in gelijke mate.
“'k Goai noa de mis,” zeiden velen thuis,
maar iedereen wist: dat betekende een frisse pint bij de koster.
Sommigen zaten er al voor de mis, anderen lieten de viering even aan zich voorbijgaan, en nog anderen kwamen er ná hun gebed even binnenwaaien voor een babbel, een lach en een trappist.
De sfeer was er los, vrolijk, met af en toe een mop of een anekdote van de koster zelf – weliswaar in zijn sappig Beers dialect, dat soms voor een glimlach zorgde bij wie het niet meteen verstond. Maar iedereen kende hem, en hield van hem. Niet om zijn titels of zijn werk, maar omdat hij echt was. Eenvoudig. Dienstbaar. Menselijk.
Zijn opbrengsten? Die hield hij niet bij voor zichzelf. Wat hij verdiende met zijn zondags werk ging naar goede doelen, naar zij die het minder hadden. Dat was Ignatius: geen man van grootspraak, maar van stille daden.
In 1983 nam het dorp afscheid van zijn geliefde koster.
Veertig jaar trouw aan het klooster, aan zijn gemeenschap, aan de mensen van Berkenbos. Hij ging heen, maar nooit echt weg.
Anno 2025 – Wat blijft?
Vandaag, in 2025, als we voorbijkomen aan de plek waar dat caféke stond, of de keuken waar hij kookte, of het altaar waar hij de kaarsen aanstak – dan denken we aan meer dan een broeder.
We denken aan een dorpsmens pur sang, een man met een goed hart, altijd aanwezig, nooit opdringerig.
Een cement tussen de stenen van Berkenbos.
Misschien kunnen we hem geen standbeeld geven. Maar zijn herinnering leeft verder in onze verhalen, onze warmte, onze lach.
En wie weet…
wordt er ooit opnieuw een klein zondags caféke geopend – ter ere van hem. Met een pintje, een kaartspel, en een foto van Broeder Ignatius aan de muur. Zoals het toen was. Zoals het goed was.
Je kan op de foto zien zijn laatste maand voor de sluiting er aan kwam
