Herinneringen uit het Weijerkesbos
In het Weijerkesbos staan ze nog altijd trots rechtop: oude bomen, sommige wel 75 tot 100 jaar oud. Stille getuigen van generaties die hier gewandeld, gespeeld, gelachen en gemijmerd hebben. Ze torenen uit boven de wandelpaden, met hun robuuste stammen vol nerven, littekens en soms zelfs inscripties — initialen, hartjes, een jaartal — achtergelaten door wie hier ooit liefhad of vriendschap vierde.
Elke boom lijkt wel een eigen verhaal te fluisteren. In de jaren 60, 70 was een boom geen gewone boom. Het was een verzamelplaats, een geheimenbewaarder. In elk dorp, elke wijk stond er wel zo'n boom waar kinderen zich rond verzamelden. Je speelde er verstoppertje, zat op de stoep met je boterhammen, en vooral: je kerfde erin.
Met een zakmesje of een oud vijltje kraste je jouw naam in de bast. Soms je initialen, of een hartje met de naam van dat meisje of die jongen van wie je stiekem hield.
Sommige bomen droegen tientallen van die ingekerfde liefdes en vriendschappen. Ze stonden er als levende dagboeken, elk litteken een hoofdstuk uit een kinderleven. Je kwam er jaren later nog eens langs, wreef over de stam, en dacht: "Amai, dat was toen."
De bomen waren meer dan decor: ze waren oriëntatiepunten, ontmoetingsplaatsen, zelfs speelmateriaal. “We spreken af bij de grote beuk achter het kapelletje”, klonk het. In de herfst raapten we kastanjes om er poppetjes van te maken met lucifers. Of bladeren die we in boeken droogden, de geur van vochtige aarde op onze vingers.
Vandaag zijn bomen vaker achtergrond dan middelpunt. We razen erlangs met de elektrische fiets, scrollen er voorbij met de telefoon in de hand. Inkervingen zijn verboden — terecht, maar toch spijtig. Want wat ooit een bast vol herinneringen was, is nu enkel nog natuur zonder verhaal.
Toch… als je stilstaat, als je goed kijkt, dan zie je het nog. In een barst, een schors, een oude krabbel die de tand des tijds heeft overleefd. De bomen in het Weijerkesbos dragen het allemaal nog in zich.
De liefde. De jeugd. De dromen.
Met de bijgevoegde foto's nemen we je mee terug naar dat gevoel. Want de tijd van toen leeft nog altijd voort — in elk blad, elke bast, en elke voetstap door het bos.
Anno 2025
In 2025 is het Weijerkesbos veranderd — en toch ook helemaal niet. De bomen zijn ouder geworden, net als de mensen die er ooit hun eerste kus beleefden of hun naam in de bast krasten. Sommigen van die mensen komen nu terug met grijs haar en kleinkinderen aan de hand. Ze wijzen naar een oude beuk en fluisteren: “Daar stond ik, toen ik jouw oma voor het eerst kuste.” En het kind kijkt omhoog, naar die grillige bast, en ziet iets wat je niet op TikTok of in een game kan vinden: geschiedenis die je kunt aanraken.
In deze tijd van artificiële intelligentie, digitale herinneringen en snelle connecties is het Weijerkesbos een tegenstem. Een plek waar stilte nog spreekt, waar je geen scherm nodig hebt om je verbonden te voelen. In 2025 is natuurbeleving belangrijker dan ooit geworden. Burn-outs, stress en schermmoeheid maken mensen op zoek naar vertraging. En wie vertraagt, hoort opnieuw het ritselen van bladeren, het lachen van spelende kinderen, het kraken van een oude tak onder een voet die al veel heeft meegemaakt.
Wandelaars in 2025 dragen misschien slimme horloges, maar ook een hart dat verlangt naar eenvoud. Ze lopen met een rugzak vol nostalgie en verwondering. Kinderen leren weer hoe je kastanjes verzamelt, hoe je een blad onder een bladzijde legt en met een waskrijtje afwrijft tot er een afdruk ontstaat. Scholen organiseren bosdagen waarin verhalen verteld worden onder een oude eik, en jongeren — die denken dat een story alleen op Instagram bestaat — ontdekken dat een boom ook een verhaal vertelt. Geen algoritme nodig.
Want wat het Weijerkesbos bijzonder maakt, anno 2025, is niet dat het onaangetast is gebleven. Het is net dat het meegroeit. Met de tijd, met de mensen, met hun herinneringen.
Het leeft. Net als wij.
