En openen doe ik met mijn favoriete Belgische film van vorig jaar: Here van regisseur Bas Devos. Het is weer de tijd van de prijzen. De Belgische muziekprijzen (de MIA’s) zijn weer uitgereikt en nu is het aan de beurt aan de Ensors. De filmprijs die steeds jaarlijks wordt uitgereikt op het filmfestival van Oostende.
Waar de focus dus vooral ook ligt op cinema van eigen bodem.
Eén van die films die er o.a. de nominatie heeft binnengehaald voor beste film, is een kleine Brusselse film. Al eerder scoorde deze film bijzonder goed op het festival van Berlijn. Waar sowieso de kleinere onafhankelijke cinema enorm gewaardeerd wordt. Het won er maar liefst twee mooie prijzen.
In ons land werd de film gepromoot met het 1+1 gratis in de bioscopen. En het lokte een publiek naar een Bas Devos film. Een regisseur die tot nu toe zijn erkenning vooral in het buitenland kreeg. En vooral gekend staat om zijn rustige kleine Brusselse portetten te maken. Hij deed dit al voor met Hellhole en Ghost Tropic. Beide films waar een minimaler plot in zit, maar een optimale sfeer. Films die als concept hun eigen stad gebruiken als zijn voornaamste verteller.
Here is ook in deze lijn van Devos zijn films. Het verteld het verhaal van een Roemeense gastarbeider, die zich aan het voorbereiden is om terug naar zijn thuisland te keren. Zo zien we hem zijn appartement rustig leegmaken, voornamelijk zijn frigo. En voor de rest zien we hem eigenlijk dolen door de straten van Brussel, afscheid nemen van zijn tijdelijke thuis.
Langzaamaan leren we ook een Chinese biologe kennen en kruisen de paden van deze twee zielen elkaar.
Wat maakt Here nu zo bijzonder, want qua plot lijkt het precies erg weinig om het lijf te hebben. Je kan het een beetje vergelijken met het idee van “Cosy boeken”. Het is allemaal lekker rustig, geen grootse spanningsbogen waar je je aandacht continue moet op vestigen. Het brengt je tot rust, het voelt ontspannen en sfeer is belangrijker dan plot. Dat is eigenlijk exact wat deze film doet. Maar het heeft iets enorm bijzonders, iets poëtisch, wat Devos steeds goed naar voren kan brengen met zijn films.
Voor mij is ook iets heel menselijks en laat de film je ook emoties doorgaan. De situaties zijn allemaal herkenbaar, je leeft erg mee in de film, als het je meesleept. En vanaf de aftiteling rolt kom je precies uit een soort warm bad en kan je nog verder na dromen in de sfeer van de film.
Here is een ode aan Brussel en laat de stad niet zien zoals op zijn toeristische manier. Het laat het zien zoals zijn inwoners het zien. En vooral ook de mooie kant van Brussel en ja die is er zeker. Ontdek het zelf maar door gewoon al te beginnen met deze film. Ik kan je zelfs garanderen dat, als je hierna in Brussel komt, een ander oog op deze stad kunt werpen.
Veel dank aan Niki Vanbuel voor dit filmverslag en foto
THE ROXY THEATRE KLIK HIER voor het FILMOVERZICHT
