donderdag 30 november 2023

BOEKVOORSTELLING "" VER VAN HET ZONLICHT ""


  Vandaag was er heel wat bedrijvigheid in CC Muze met de boekvoorstelling ‘VER VAN HET ZONLICHT’ –‘Lontano dalla luce del sole’ van Andrea Matteini. Deze activiteit, georganiseerd door ACLI-Limburg met de ondersteuning van Feniks vzw, lokte heel wat publiek. Na de openingsliederen van het Genks Citékoor volgde het openingswoord van gastheer & moderator Diego Lagana, voorzitter van ACLI-LIMBURG. Vervolgens stelde Andrea Matteini zijn eindwerk/boek voor. Nadien bracht het Genks citékoor liederen rond 75 jaar migratie. Tijdens de receptie konden de deelnemers napraten over deze boeiende avond die veel emoties uitlokte. Het tweetalig boek (NL/IT), gebaseerd op een 20-tal getuigenissen en geïllustreerd met documenten en foto’s, heeft de verdienste een waardevolle bijdrage te leveren aan de kennis van de pijnlijke gebeurtenissen van de Italiaanse emigratie in België tussen 1946 tot 1956. Het boek is te koop bij Feniks vzw (25 euro).

Dit boek zou iedereen moeten lezen.
Na de oorlog omwille van de grootste armoede kwamen tal van Italianen naar België om in de mijnen te gaan werken. Hun gezin bleef toen voorlopig alleen in Italië. Het vertrekpunt was Milaan en aangekomen in Namen werden ze verdeeld over België. Velen kwamen in logementshuizen terecht en er was niet de minste psychologische bijstand. Een klein valiesje was hun enige bagage. Velen wisten niet wat een mijn was en na één dag hielden ze het al voor bezien, maar ze konden gewoon niet anders. Gehuisvest werden ze in barakken in de meest erbarmelijke omstandigheden en ook op het werk kregen ze de moeilijkste opdrachten. Na 1950 verminderde de toeloop van Italianen omdat er al zoveel dodelijke en ernstige ongevallen gebeurd waren en na Marcinelle lagen de kaarten heel anders. Iedere dag horen wij meer en meer respect te tonen voor deze pioniers! Laat ons niet vergeten hoe velen nadien beroepsziektes kregen: velen daarvan zijn al lang gestorven. Nadien kwam hun familie ook over uit Italië. En eens te meer: de mijn was zeker geen sprookje. Dank aan Lambert Reynders