NOSTALGIE moment => speelgoed vroeger en nu

Vroeger (jaren 60-70):

Speelgoed was simpel, maar het sprak tot de verbeelding. Een tol, knikkers, een houten trein of een pop met een stoffen lijfje — dat was voldoende om je uren zoet te houden. Je speelde buiten, op de stoep of in de zandbak. In de zomer bouwde je kampen van takken en lakens, in de winter waren het sneeuwforten en sleetochten. Er waren elastiekjespringwedstrijden, bokspringen en hinkstapsprongen, touwtjespringen of zaklopen en wie het snelst kon hoelahoepen.

Soms kreeg je een tweedehands speelgoedje, of maakte vader iets zelf uit hout. De speelgoedwinkel was geen groots warenhuis, maar een gezellig winkeltje waar je met een paar Belgische frank een klein wonder kocht. En bij verjaardagen? Dan kreeg je één mooi cadeau, waar je echt zuinig op was.

Batterijen waren zeldzaam — als een speelgoedauto geluid maakte, was dat pure luxe. Maar het mooiste speelgoed was vaak nog je eigen fantasie. Een lege schoendoos werd een garage. Een bezemsteel een paard. Je moest niets opladen, enkel je verbeelding.                                                                                         

Winterpret op zijn best:
En weet je nog die echte winters? Je liep met twee paar wollen kousen in je plastieken laarsjes, je adem zichtbaar in de lucht. Overal lag ijs — in de goten, de riooltjes, plassen aan de kant van de weg. Dat ijs kraakte heerlijk als je erover liep en ineens — krak! — brak het onder je voeten.

De daken van stalletjes, schuurtjes en garages waren bedekt met asbestplaten (waar toen nog niemand zich zorgen over maakte). In de winter hingen daar lange ijspegels aan, als kleine kunstwerken. En ja, we braken ze af en likten eraan alsof het waterijsjes waren. Koud, puur, en onschuldig plezier — en we leven nog allemaal, ondanks de asbest.

Nu: ANNO 2025
Tegenwoordig komt speelgoed vaak met scherm, licht en geluid. Tablets, gameconsoles, interactieve poppen die praten, robots die bewegen. Alles blinkt, alles beweegt, en het is vaak binnen, op de bank. Kinderen hebben vaak kasten vol speelgoed, maar spelen minder lang met elk stuk. Alles moet snel, alles moet nieuw. Spelen gebeurt vaak alleen, met een hoofdtelefoon op.
Toch blijft de magie van spelen bestaan — al is het nu met pixels in plaats van plastic blokken.
Foto met dank aan de Geschied & Heemkundige Kring Heusden