Op de kermis hing iets in de lucht. Niet alleen de geur van frieten en oliebollen, maar ook... verwachting.
En als de avond viel en de lichten aangingen, begon het pas echt te leven. Voor ons jongens van veertien, vijftien – met net te veel gel in het haar en net te weinig moed – was er één plek die méér beloofde dan alleen plezier:
de rups.
De muziek schalde door de luidsprekers – een vleugje disco, een snuifje rock – maar je hoorde vooral je eigen hart kloppen toen je haar zag. Zij, met haar haar in vlechten of net los, kauwgom kauwend en lachend met haar vriendinnen.
Je verzamelde al je moed, stapte naar haar toe met een halve grijns en vroeg:
“Gaan we samen op de rups?”
Als ze “ja” zei, voelde het alsof je de jackpot had gewonnen.
Je zat zij aan zij in dat open wagentje, en terwijl de rups begon te draaien, schoof je millimeter voor millimeter dichterbij.
Dan kwam het moment – het zeil ging dicht.
Plots zat je in een cocon van donkerte, muziek en hartkloppingen. Je voelde haar knie tegen de jouwe. Ze lachte, fluisterde iets wat je niet eens verstond, en dan...
Misschien durfde je haar hand vast te nemen.
Misschien legde zij haar hoofd even tegen je schouder.
Misschien gebeurde er niets, behalve die blik daarna, wanneer het zeil weer openging en je elkaar ineens met andere ogen aankeek.
Wat bleef hangen, was geen zoen, geen afspraak.
Het was die spanning, die paar minuten magie.
En het vermoeden: “Misschien... is dit iets.”
Achteraf dronk je samen cola, of at je een warme wafel met suiker, kijkend hoe anderen nu de rups betraden.
En jij? Jij was ineens een beetje verliefd.
Of op z’n minst: hopeloos onder de indruk.
Anno 2025
Vandaag scroll je door stories, swipe je naar links of rechts.
Maar niemand maakt nog plannen om samen in de rups te zitten.
Het zeil – dat intieme moment vol kriebels – verdween stilletjes uit de tijd.
Verliefd zijn gebeurt nu online, zonder draaiende wagens en zonder zenuwachtig gegiechel in het donker.
Maar als je ooit, ooit daar zat, onder dat warme zeil…
dan weet je:
de eerste verliefdheid voelde als een rupsrit.
Kort. Intens. En onvergetelijk
