In het hart van de rozentuin van Kortrijk, waar geur en kleur elkaar omhelzen, vond op vrijdag een stille maar veelzeggende ceremonie plaats: de jaarlijkse internationale rozenkeuring. Tussen dauwfrisse blaadjes en stralende zomerzon boog een keur aan kenners zich over 91 nieuwe rozencreaties — elk op zoek naar erkenning, elk dromend van die ene titel: de Gouden Roos.
Een oog voor schoonheid, een hart voor gezondheid
Michel Oyen, een man met het oog van een estheet en het hart van een tuinier, maakt deel uit van de internationale jury. Hij kijkt niet enkel, hij voelt.
"Het begint met de eerste indruk," vertelt hij, terwijl zijn blik rust op een tere knop. "Hoe staat de roos erbij, wat zegt ze zonder woorden? Daarna beoordelen we haar gezondheid, haar groeivorm, en als ze geluk heeft: haar geur. Die laatste is geen vereiste, maar wel een poëtisch geschenk. Uiteindelijk blijft vitaliteit het allerbelangrijkst."
Een reis door seizoenen en tuinen
De keuring is geen momentopname, maar een proces. Vijf keer per jaar kijkt een vaste jury naar de ontwikkeling van de rozen, zoals men het rijpen van een wijn volgt. Pas eind juni voegt de internationale jury haar oordeel toe — een moment van harmonie tussen vakkennis en verwondering.
Een reizend jurylid, een vaste passie
Voor Michel stopt het daar niet. Zijn liefde voor rozen kent geen grenzen. Na Kortrijk trekt hij verder naar Antwerpen, waar hij volgende week opnieuw rozen zal keuren met eenzelfde aandacht en zorg. En op 3 juli reist hij naar Den Haag, uitgenodigd om ook daar zijn stem te geven aan de mooiste onder de rozen.
Zo wandelt Michel, samen met collega-juryleden, van tuin naar tuin — op zoek naar de roos die niet alleen bloeit, maar spreekt.
Met veel dank aan Michel Oyen voor de foto's